Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
Η απεργία της 4ηςΦεβρουαρίου –παρά την κυβερνητική προπαγάνδα- ήταν η μεγαλύτερη απεργία με τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια από το 2012. Από τότε δηλαδή που τις μεγάλες κινητοποιήσεις διαδέχτηκε η παραλυτική αναμονή για την έλευση της αντιμνημονιακής ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ που όμως γρήγορα αποδείχτηκε μνημονιακή λεπίδα- όπως ήταν και λογικό, όσο δεν αμφισβητούσε τα εγχώρια και διεθνή πλαίσια.
Αυτό από μόνο του είναι ένα θετικό γεγονός για ένα λαό που φάνηκε να μην πιστεύει στη δύναμη του, μετά την προδοσία του καλοκαιριού και την ανατροπή της λαϊκής ετυμηγορίας. Οι θετικές διεργασίες που ξεδιπλώνει η προχθεσινή απεργία θα φανούν το επόμενο διάστημα καθώς θα αφαιρείται από το μνημονιακό μπλοκ κυβέρνησης-αντιπολίτευσης το επιχείρημα ότι «ο λαός συναίνεσε στις 20 Σεπτεμβρίου με τη ψήφο του στο μνημόνιο», χωρίς να αναφέρουν βέβαια ότι εκβιάστηκε.
Το μνημόνιο τρώει τα παιδιά του
Αυτό είναι το πρώτο και βασικό συμπέρασμα αυτής της μεγάλης κινητοποίησης. Το μνημόνιο «έπιασε» το Πασοκ, το πιο ισχυρό κόμμα στη χώρα, με βαθιές ρίζες-σάπιες είναι η αλήθεια – εδώ και 40 χρόνια και μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια το εξαϋλωσε. Το μνημόνιο έφερε στην ίδια κυβέρνηση τον Βορίδη με τον Κουβέλη, μήπως και αποσοβηθούν οι κραδασμοί. Το τελικό αποτέλεσμα της κυβέρνησης Σαμαρά το ζήσαμε. Πως ξεχνάνε αυτήν τη μικρή αλήθεια οι του ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί αντιδράει ο κόσμος;
Ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι σοκαρισμένος, μπορεί να είναι απογοητευμένος, μπορεί να μην πιστεύει, αλλά θα αντιδράσει. Ούτε μισό χρόνο δεν έκλεισε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά μάλιστα από απανωτές εκλογικές διαδικασίες, και η κοινωνική κατακραυγή και διαμαρτυρία είναι ξανά παρούσες. Ο λαός είναι στο δρόμο, τα συνθήματα που στοχοποιούν μνημόνιο και μνημονιακούς επανέρχονται, η συζήτηση για την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης και άρα για νέες λύσεις και κυβερνητικές (ανα)συνθέσεις επανέρχονται. Τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά και η «μνημονιακή αισθητική» της εξουσίας, από τα ψέμματα Κατρούγκαλου, Δρίτσα μέχρι το θράσος του Μπουρνού και το αυτοκρατορικό ύφος Σχινά δημιουργούν όρους παλλαϊκής κατακραυγής.
Ο Τσίπρας στις 3 Ιουλίου αποθεωνόταν στην πλατεία Συντάγματος από ένα συγκλονιστικό πλήθος. Στις 20 Σεπτεμβρίου κέρδισε την ανοχή του και πολλοί μιλούσαν για ένα «νέο εθνάρχη». Τέσσερις μήνες μετά ο Τσίπρας βιώνει την κατακραυγή και βρίσκεται μπροστά στο αδιέξοδο της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου.
Το μνημόνιο χτυπάει το 90% της κοινωνίας
Το βασικό ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της απεργίας της 4ηςΦεβρουαρίου είναι η δυνατότητα που ανέδειξε για μια πλατιά αντιμνημονιακή κοινωνική συμμαχία. Από τα κλειστά μαγαζιά, μέχρι τους μισθωτούς, τις «γραβάτες» και τους αγρότες στην επαρχία, κυριολεκτικά η Ελλάδα είχε βάλει λουκέτο. Το μνημόνιο είναι ένα «πακέτο» πολιτικών που χτυπάει συνολικά και αποφασιστικά την εργασία προς όφελος του κεφαλαίου και ταυτόχρονα αίρει τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας που θέτουν εμπόδια στο μεγάλο και κυρίως το πολυεθνικό κεφάλαιο. Δημόσιες επιχειρήσεις που πρέπει να ξεπουληθούν, μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων και μικροιδιοκτητών που πρέπει να μειωθεί δραστικά, αγροτική παραγωγή που πρέπει να συγκεντροποιηθεί. Στα πρώτα μνημόνια όπου και οι απαιτήσεις των δανειστών για κάλυψη των δημοσιονομικών κενών ήταν πιο άμεσες οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες. Χτύπημα στο δημόσιο, μειώσεις μισθών και συντάξεων και χαράτσια «για να βγουν γρήγρα τα νούμερα». Από εποχής Σαμαρά ο τόνος έπεφτε στην ανάγκη για «διαρθρωτικές αλλαγές», και η κυβέρνηση Τσίπρα ακολουθεί κατά γράμμα αυτή την κατεύθυνση.
Το κάθε στρώμα μπορεί να χτυπιέται σε διαφορετικό χρόνο και διαφορετικό βαθμό και αυτό να δίνει τη δυνατότητα σε κόμματα και ΜΜΕ να παίζουν το παιχνίδια του κοινωνικού αυτοματισμού αλλά στο τέλος... των μνημονίων χτυπιέται το 90% της κοινωνίας. Είναι διαφορετικό το ερώτημα ποιος ηγείται πχ του κινήματος της γραβάτας (η Δεξιά), είναι διαφορετικό το αν όντως οι μικρομεσαίοι και αυτοαπασχολούμενοι συνθλίβονται και είναι επίσης διαφορετικό αν οι μικρομεσαίοι πιέζονται για να βγει κερδισμένη η μισθωτή εργασία. Κι όσο κι αν οι υποστηρικτές του τρίτου μνημονίου εξοργιστικά μιλούν για προστασία των μισθωτών έναντι των φοροφυγάδων της γραβάτας και της υπαίθρου, η αλήθεια είναι ότι συνολικά η ζωντανή εργασία συνθλίβεται για να κερδίσει το μεγάλο κεφάλαιο και οι δανειστές.
Ότι πόρος «εξοικονομείται» από το κυβερνητικό σχέδιο για το ασφαλιστικό φεύγει κατευθείαν προς τις τσέπες των δανειστών. Αυτό και μόνο το γεγονός κονιορτοποιεί τις γελοίες αναφορές των κυβερνητικών εκπροσώπων και υπαλλήλων.
Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογείται στα πλαίσια του κοινωνικού αυτοματισμού-όπως έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις – να στρέφει το ένα κομμάτι στο άλλο, οι υπόλοιποι κακώς μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι. Στην πολιτική το ερώτημα είναι πως διαμορφώνονται τα αντίπαλα στρατόπεδα και είναι τουλάχιστον ηλίθιο τις ενδιάμεσες δυνάμεις που χτυπιούνται από το αντίπαλο στρατόπεδο να τις διώχνεις και από το δικό σου γιατί τάχα δεν είναι πολύ προλεταριακές ή επαναστατικές. Αυτό βέβαια είναι και πολιτικά το νόημα της ανάγκης σήμερα για μια πλατιά αντιμνημονιακή – που η πραγματικότητα έδειξε ότι θα πρέπει να είναι και αντιΕΕ με πρώτο βήμα τη ρήξη με το ευρώ– συμμαχία και όχι για τον αντικαπιταλιστικό πόλο και την εργατική εξουσία ή τις συμμαχίες του ΚΚΕ με τον εαυτό του.
Μνημονιακή κεντροδεξιά vs μνημονιακή κεντροαριστερά;
Κι όμως σε αυτήν την μεγάλη απεργία, καταλάβαινε κανείς ότι η εργατική τάξη, η μισθωτή εργασία ήταν αμήχανη, έως και μη μαχητική. Τα ποσοστά πχ στο δημόσιο ήταν ικανοποιητικά αλλά όχι και η συμμετοχή στο δρόμο. Οι αυτοαπασχολούμενοι ήταν και οι πιο οργισμένοι γιατί χάνουν τη δουλειά τους, χάνουν τα πάντα. Η μισθωτή εργασία χάνει δικαιώματα, θα παίρνει μικρότερες συντάξεις με περισσότερη δουλειά αλλά αντιλαμβάνεται, με δεδομένο και απαραβίαστο το μνημονιακό πλαίσιο, ότι το όποιο ξαλάφρωμα των αυτοαπαχολούμενων ή των αγροτών θα πέσει πάνω της. Αντιλαμβάνεται ότι στο μοίρασμα της φτώχειας που επιχειρεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση είναι η προσωρινά και βραχυπρόθεσμα λιγότερο χαμένη και ότι η άμεση εναλλακτική λύση, ο Μητσοτάκης, θα είναι πιο «εκδικητικός» ειδικά προς τους δημόσιους υπαλλήλους-αν και το μνημόνιο έτσι κι αλλιώς προβλέπει ότι διαθεσιμότητα-απολύσεις στο δημόσιο θα επανέλθουν.
Με αυτόν τον τρόπο το πολιτικό σύστημα και ο νέος διπολισμός-δικομματισμός που στήνεται ανάμεσα στη μνημονιακή κεντροδεξιά και τη μνημονιακή κεντροαριστερά θα παίζει το ρόλο του και στις αντιστάσεις και στο κίνημα.
Ο Μητσοτάκης και ο Άδωνις θα καταγγέλλουν γενικόλογα τον Τσίπρα ότι προστατεύει το ακροατήριο του στο δημόσιο χτυπώντας την ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω υπερφορολόγησης. Η ίδια συζήτηση θα ανοίξει με το φορολογικό και με τους συντελεστές της φορολογίας όπου η δεξιά θα παίξει με το γνωστό «βάζετε φόρους και διώχνετε τις επενδύσεις», ο Τσίπρας θα καμώνεται ότι τα βάζει με τους πλούσιους γιατί θα πιάνει κανένα μεγαλογιατρό ενώ και οι δύο όμοιοι πόλοι θα μας κοροϊδεύουν αφού θα αφήνουν άθικτη τη νόμιμη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, των εφοπλιστών, των offshoreκαι τριγωνικών συναλλαγών των πολυεθνικών και των μονοπωλίων.
Ο Τσίπρας θα καμωνεται τον προστάτη των φτωχών – όπως έκανε πρόσφατα στο Πέραμα – με δωρεάν γεύματα του Λάτση στα σχολεία, με λίγο δηλαδή από το περίσσευμα της τεράστιας φοροαπαλλαγής της ολιγαρχίας. Την ίδια στιγμή θα εφαρμόζει άγριο νεοφιλελευθερισμό με κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και των μισθών.
Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε ένα νέο δικομματισμό και το μεταξύ τους θέατρο όπως το ζήσαμε για τουλάχιστον δύο δεκαετίες ανάμεσα στο Πασοκ και στη ΝΔ; Όπου όσο περισσότερο τσακώνονταν και σήκωναν τους τόνους για τους νταβατζήδες και τη διαπλοκή, τόσο βαθύτερα έβαζαν τη χώρα στη χρεοκοπία της «ευρωπαϊκής πορείας»;
Η απουσία του αντιμνημονιακού πόλου
Η απεργία και το σύνολο των ερωτημάτων που θέτει, επαναφέρουν για άλλη μια φορά μια βασική αλήθεια. Ότι η αντίθεση ανάμεσα στο 90% της κοινωνίας που χτυπιέται από το μνημόνιο και το 10% που κερδίζει, είναι το ίδιο πραγματική με το δημόσιο υπάλληλο που τρέμει το Μητσοτάκη και ανέχεται Τσίπρα στη λογική του μικρότερου κακού. Το ζήτημα για μας αφορά το πως διαμεσολαβούνται αυτές οι αντιθέσεις. Από αυτήν την άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δουλειά του ως ο ένας μνημονιακός πόλος, η ΝΔ τη δική της ως ο άλλος μνημονιακός πόλος, το ερώτημα είναι πως θα διαμορφωθεί ο αντιμνημονιακός πόλος σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Η αριστερά πρέπει να πάρει αυτήν την πρωτοβουλία, όμως δεν αρκεί απλά η συνεργασία των αντικυβερνητικών δυνάμεων της αριστεράς και η έκφραση των δυνάμεων της εργασίας. Το πρόγραμμα, η μορφή, ο τρόπος και λόγος απεύθυνσης, τα πρόσωπα, η αντιπολιτευτική τακτική απέναντι στους δύο μνημονιακούς πόλους, η ανάπτυξη των κοινωνικών αντιστάσεων θα καθορίσουν το εύρος και τις δυνατότητες διαμόρφωσης του αναγκαίου αντιμνημονιακού πόλου.
Αλλιώς θα ξαναζήσουμε το παλιό δικομματικό παιχνίδι, και μάλιστα σε μνημονιακό, δηλαδή πολύ χειρότερο πλαίσιο.
πηγή..//antapocrisis.gr/